این روزها، وقتی هر بار فرزند 16 ماهه ام، بابایش را که به ضرورتی و البته در کمال صحت و سلامت، چند روزی از او دور شده، صدا می کند و یا تلفن را برداشته و منتظر شنیدن صدای اوست، می بینم؛ گریه ام می گیرد...

امان از دل تو ای بانوی صبر!

نوشته شده در یکشنبه 90/9/13ساعت 12:0 عصر توسط بانو نظرات ( ) |